Natuurwaardering

(Column gepubliceerd in Lichtkogel 'Rechten van de natuur', een uitgave van Rijkswaterstaat)

Op het randje van het Drents-Friese Wold staat mijn huis. Het staat nog net in het bos. Het Drents-Friese Wold is een Nationaal Park en tegelijkertijd Natura2000-gebied. Met ruim 6000 hectare bos, heide, stuifzand en beekdalgraslanden is het één van de grootste natuurgebieden van Nederland. Het bos is grotendeels aangelegd, zo’n 100 tot 150 jaar geleden, maar we noemen het voor het gemak gewoon natuur.

Om zó omringd door die natuur te mogen wonen, voelt als een enorm voorrecht. Reeën en haasjes lopen door de tuin, eekhoorns dansen op de boomtoppen, zeldzame boommarters zijn hier helemaal niet zo zeldzaam, de enorme hoeveelheid vogels zingt samen een betoverende opera en ringslangen en hazelwormen bewegen sierlijk over de oprit. Zelfs de wolf heeft zijn weg naar dit prachtige gebied gevonden, al werd die later wel dood gevonden. Gek genoeg was niet iedereen daar verdrietig om.

Tijdens de coronacrisis zijn we massaal de natuur nóg meer gaan waarderen. Lekker samen wandelen bij gebrek aan andere activiteiten. Als blijk van waardering laten we gul glimmende lege blikjes, knisperende sultanaplastics, mondkapjes en natuurlijk al die leuke Happy Stones achter.

Samen met mijn honden maak ik elke dag zo’n heerlijke boswandeling. Ze mogen hier los en kunnen zich dus lekker uitleven. Ogenschijnlijk onvermoeibaar rennen ze achter stokken, eekhoorns en reeën aan. Het laatste stukje naar huis gaat langs grote vrijstaande woningen op idyllische bospercelen. Hier wordt goed gezorgd voor de tuinen. Ze zijn prachtig aangelegd. Elk sprietje onkruid wordt vakkundig tussen de tegels vandaan gepulkt en in een perfect ronde vijver zwemmen twee witte eenden. De serene rust wordt alleen verstoord door het geluid van grasmaaiers en bladblazers. Eenmaal thuis geniet ik met een warme kop thee nog even na van mijn frisse neus. Vogels vliegen af en aan. Onder luid gemiauw laat mijn poes Loesje weten dat ze er één te pakken heeft. Vol trots laat ze het roodborstje voor me achter op de deurmat. Ze springt op schoot waar ze spinnend in slaap valt. Terwijl ik haar onder haar kin kriebel vraag ik me af: zou de natuur ons ook zo enorm waarderen?