Lente en de bal(lengooiers)

Over hoe iets kleins voor jou iets heel groots kan zijn voor een ander.

Lente had niet de beste start in het leven. Als schattig pupje van een maand of 3 belandde zij in Spanje in een asiel. Dit asiel was ooit opgericht door twee Spaanse dierenartsen die honden en katten een kans wilden geven op een beter leven in een land waar dodingsstations de norm waren. Het aanbod van dakloze dieren was enorm en de bereidheid een herplaatser in huis te nemen was nauwelijks aanwezig. Zo groeide Lente op in een asiel met ongeveer 800 honden en deelde ze haar kennel met zo’n 20 soortgenootjes.

Met een beetje mazzel mocht de hele kennel één keer per maand een dag op het speelveldje. Er waren twee kleine veldjes beschikbaar voor 800 honden en de drie verzorgers hadden hun handen vol aan kennels schoon spuiten en honden eten geven. Van een schattig pupje groeide Lente langzaam uit tot een prachtig verlegen hondenmeisje. Dag in dag uit in dezelfde betonnen kennel. Geen mandje, geen speelgoed en geen lekkere kluif. Mandjes geven teveel werk om schoon te maken (de kennels worden schoon gespoten met de honden er in) en speelgoed en kluiven zorgen voor gevechten en dus voor slachtoffers. Contact met mensen had Lente nauwelijks. Hooguit een keer een tripje naar de dierenarts en af een toe een verzorger die even iets in een kennel moest doen of er langs liep.

Al ruim 4 jaar was dit Lente haar wereld, toen ineens alles anders werd. Van de ene op de andere dag woonde ze in een huis met een mens, nog 3 andere honden, 2 katten, warme mandjes, lekkere kluifjes, wandelingen en…… een bal!! Bijna alles was spannend; haar mens, andere mensen, de televisie, de wasmachine, geluiden en bewegingen. Lente was super lief met andere honden en met katten. Eigenlijk was ze ook super lief met mensen, maar mensen waren ook echt gewoon eng.

Tussen al dat nieuwe en al dat enge was daar dus een bal. En wauw, dat was echt het gaafste ding dat Lente ooit had gezien. Nu is een bal die stil ligt natuurlijk wel een beetje saai. Dat haar mens hem in beweging kon krijgen was dan ook helemaal te gek. Rolde je hem weg, dan bracht Lente hem terug. Geen idee waar ze ooit eerder een bal heeft gezien en hoe ze erbij kwam om hem terug te brengen. Lente kon er in ieder geval geen genoeg van krijgen.

Elke dag ging Lente met haar mens en haar hondenhuisgenootjes naar een speciaal hondenveldje. Daar kwamen ook andere mensen met honden. Ondanks dat Lente al die vreemde mensen maar wat spannend vond, had ze al snel door dat ook die mensen een bal kunnen gooien. Ze durfde geen koekje of aaitje te halen, maar Lente legde haar bal voor iemands voeten en bleef dan vol verwachting wachten totdat hij gegooid werd. Met elke gegooide bal en met elke ballengooier groeide spelenderwijs haar vertrouwen en voelde Lente zich veiliger en ontspande ze.

Inmiddels is Lente een prachtige evenwichtige rustige oude dame van 13. Vriendelijk voor alles en iedereen. De bal heeft ze niet meer nodig, al is hij nog steeds leuk om achteraan te rennen. Zonder haar bal, maar vooral ook zonder de ballengooiers was ze nooit gekomen waar ze nu is.

De ballengooiers zijn zich waarschijnlijk helemaal niet bewust hoeveel ze voor Lente hebben betekend. Het gooien van de bal was een kleine moeite of zelfs vooral een groot plezier. Misschien kan jij wel iemand zijn bal aan het rollen (of vliegen) brengen of geeft iemand jouw bal een zetje? Is het geen prachtig idee hoeveel je zo, met iets ogenschijnlijk kleins, voor iemand kan betekenen of iemand voor jou?