Terugblik vol trots. Waar ben jij trots op?

2020 was het jaar dat ik na heel veel jaren mijn veilige vertrouwde werkgever verliet en begon aan mijn avontuur als zelfstandige. Uitzoeken wat ik wil en kan, een website maken en vooral heel veel netwerken. Zo gaaf al die leuke en interessante gesprekken met zoveel verschillende mensen! Nooit had ik durven dromen dat ik al zo snel zo’n gave opdracht als die van Rijkswaterstaat zou krijgen en inmiddels is zelfs de 2^e totaal andere super leuke opdracht ook al binnen.

Eigenlijk is dit al genoeg misschien om een jaar mee te vullen, maar er was meer…..... veel meer.

Een droom ging in vervulling toen mijn man en ik de kans kregen en grepen om een 100 jaar oude woonboerderij te kopen. Het pand is enorm en was al zo’n 50 jaar niet onderhouden. We gaan hier samen iets prachtigs van maken de komende jaren. Enorm veel werk, maar wat een gaaf project en wat worden we er ongelooflijk gelukkig van om daar samen aan het klussen te zijn!

Was het dan allemaal geweldig dit rare coronajaar? Nee! Het was ook een ontzettend verdrietig jaar.

Sinds mijn man en ik in april 2018 met 17 weken zwangerschap afscheid moesten nemen van onze prachtige kleine Fee, staat ons leven voor een groot deel in het teken van een enorme kinderwens. 2020 begon daardoor met een zwaar 1^e IVF traject en een terugplaatsing van een embryo zonder resultaat. Een maand later bleek ik tegen alle statistieken in op natuurlijke wijze zwanger te zijn geworden. De enorme blijdschap sloeg om in enorme buikpijn en ik belandde met spoed op de operatiekamer wegens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Geen kindje meer en een eileider minder. Tot ieders verbazing bleek ik 2 maanden later weer zwanger en alles ging goed. Mooie echo’s en dolgelukkig een beetje durven vieren dat we zelfs al de 12 wekengrens voorbij waren. Het vertrouwen groeide voorzichtig. Een paar dagen na dat feestje, terwijl we in de praxis stonden, belde de verloskundige met de uitslag van de NIPT test. De grond werd onder onze voeten weggeslagen. Onderzoeken volgden en daaruit bleek eigenlijk geen andere keuze dan het afbreken van de zwangerschap. Op 10 augustus 2020 werd kleine Jip geboren. We hebben hem bij zijn zusje Fee op een prachtige plek begraven. 

Ik ben trots op mezelf. Trots op mijn enorme veerkracht. Trots op hoe ik nu ga voor waar ik gelukkig van word, ondanks het verdriet en al het fysieke herstel. Trots op wie ik ben en wat ik kan en vooral ook op hoe ik het allemaal doe. Trots dat ik trots op mezelf kan zijn, want dat heb ik echt moeten leren.

Ik weet zeker dat jij ook reden hebt om trots op jezelf te zijn! Groot of klein, het is volgens mij belangrijk om er in ieder geval even bij stil te staan. Ik zou het geweldig vinden als je het me wil vertellen!